در پیرو سخن حق، حضرت علی (ع) یه جمله داره که میگه از خوشی ها و غم های دنیا نه زیاد خوشحال باش و نه زیاد غمگین.

قطعن این، یکی از مراتب عرفانه که باس بهش رسید و حس میکنم تا حدودی بهش رسیدم. در واقه بنده در لحظه، به اوج غم یا شادی میرسم، اما اندکی بعد، فازم ریکسیشنه... (هرچی شد، خب شد)


پ.ن: البته باس بگم که یه مرزی بین "بی خیالی" و "هر چه پیش آید خوش آید" وجود داره که قسمت سخت ماجرا همینجاست که تشخیض بدی و دُنت گیو آپ. میشه گفت نتیجه ی این حرف همین جمله ی معروفه که: رفتن همیشه دلیل بر رسیدن نیست، ولی باید رفت.


و کُتبَ عَلیکُمُ التَلاشُ وَ المُکاشِفَه، کَما کُتبَ علیکُم مِن قَبلِکُم...